Zacisneła palce na kawałku chłodnego metalu. Drzwi sypialni drgneły, pchniete czyjas dłonia. Marla siedziała bez ruchu, napieta do granic wytrzymałosci. Krople potu wystapiły jej na czoło. Nie odbierzesz mi dzieci, ty sukinsynu, myslała, spodziewajac sie ujrzec Aleksa. Wstrzymała oddech, nie spuszczajac oczu z drzwi, w których ukazała sylwetka me¿czyzny. - Marla? - Nick! - Odetchneła z ulga. Nick. Dzieki Bogu. Nick wszedł do pokoju, zamykajac za soba drzwi. Nagi do pasa, miał na sobie tylko stare, zniszczone d¿insy. - Wszystko w porzadku? - Jego głos był balsamem dla jej duszy. Pod powiekami poczuła piekace łzy. - Wydawało mi sie, ¿e krzyczałas... - Mo¿liwe. To znaczy... Tak, na pewno. - Wyciagneła dłon spod materaca, wypuszczajac rewolwer. - Miałam sen, zły sen, ale wydawał sie taki realny. - przeczesała krótkie włosy palcami obu rak. - Snił mi sie Alex... oskar¿ał mnie, ¿e chce 404 odebrac mu dziecko, groził mi... groził, ¿e mnie zabije. Ale to zdarzyło sie naprawde. Wiem, ¿e sie zdarzyło. Stalismy w holu, a on był taki... taki... wsciekły. Zimny. - Zamkneła oczy i oparła głowe o poduszke. - Bo¿e, to było straszne. - Ale teraz ju¿ wszystko w porzadku? - spytał Nick. Łagodnie. Jakby naprawde go to interesowało. Słyszała, ¿e podchodzi bli¿ej, potem poczuła, jak materac ugina sie pod cie¿arem jego ciała. Przysiadł na łó¿ku. Dotknał jej ramienia, a Marla miała ochote przytulic sie i wypłakac na jego piersi, jak głupia, słaba kobietka. Nie, ¿eby rzeczywiscie miała zamiar to zrobic, ale topniała jak snieg w słoncu pod dotykiem jego dłoni, takich silnych, ciepłych, delikatnych. Czuła je wyraznie przez cienki materiał pid¿amy. - Ju¿ dobrze? - upewniał sie. Marla otworzyła oczy. - Chyba tak. - Usłyszała swój własny głos, ni¿szy ni¿ zazwyczaj, zduszony. Z trudem panowała nad soba. W głebi duszy czuła, ¿e w ¿yciu nikt inny tak o nia nie dbał. Nie okazał jej tyle ciepła. Ani ojciec, ani ma¿, ani ¿aden inny me¿czyzna... Przełkneła sline, usiłujac wziac sie w garsc. - Chciałem tylko zobaczyc, czy wszystko w porzadku. Mo¿e spróbujesz sie jeszcze zdrzemnac? - zasugerował. Marla w ciemnosci widziała zarys jego twarzy, sciagniete w wyrazie zatroskania brwi. Wyczuwała jego napiecie. - Nie moge. Mam dzis sporo do zrobienia. - Chrzakneła. - Mam ci tak wiele do powiedzenia, Nick, bardzo wiele. - Co sie stało? - Nick zacisnał palce na jej ramieniu. - Najpierw musze zebrac mysli. - Marla znowu poczuła dziwna tesknote, której nie mogła sie poddac. Nick był tak blisko. Za blisko. Czuła zapach jego skóry, bijace od niego ciepło... Och, nie mo¿e sobie pozwolic na takie mysli. Ujeła go za nadgarstek. - Poczekaj pare minut. Wezme prysznic, doprowadze sie do porzadku, a potem powiem ci, co odkryłam. - Obiecujesz? - spytał, błyskajac w usmiechu oslepiajaco białymi zebami.